Гэтую гісторыю расказала мая сваячка Фартуната Станіславаўна Рынкевіч з вёскі Вусаўцы. Калі пачалася вайна, ёй ішоў трэці год. Мала што з пары ліхалецця захавала дзіцячая памяць, аднак адзін выпадак застаўся ў ёй назаўсёды.  

"Я гуляла ў двары,—прыгадвае сталая жанчына.—Зусім дзіцяці, яшчэ не разумела, наколькі страшная і жахлівая вайна. Раптам убачыла калону салдат, што ішлі ад Белеўцаў у бок Міёр. Іх было шмат. Адзін падышоў да мяне. Малады, высокі. Узяў мяне на рукі, абняў і заплакаў. Штосьці гаварыў на незразумелай мове. Потым паставіў мяне на зямлю, пачаставаў ласункамі і падарыў ружанец з кніжкай-малітвасловам. Зноў абняў, пацалаваў. У вачах салдата стаялі слёзы.

Памахаў на развітанне рукой і пайшоў далей разам з калонай. Тыя ружанец і кніжачку захоўваю да гэтай пары. І сярод ворагаў знаходзіліся людзі, якім былі ўласцівы чалавечнасць і суперажыванне".Раённы гісторыка-этнаграфічны музей працягвае збіраць матэрыял пра падзеі Вялікай Айчыннай вайны на тэрыторыі раёна, а таксама пра нашых землякоў, што ваявалі на франтах, вялі партызанскую ці падпольную барацьбу, пакутавалі ў палоне. Успаміны, фотаздымкі, асабістыя рэчы—усё гэта важна і каштоўна для нашай гісторыі і памяці. Чакаем званкоў на нумар 4 19 15.

Аляксандр РЫНКЕВІЧ, 

супрацоўнік музея.