16 чэрвеня — Дзень медыцынскіх работнікаў
Сустрэцца з урачом-кардыёлагам УАЗ "Міёрская ЦРБ" Збышакам Іванавічам Пабяржыным не адразу ўдалося, настолькі ён заняты. Як правіла, да гадзіны дня — прыём у паліклініцы, пасля абеду — кансультацыя хворых у бальніцы. Два разы на тыдні доктар выязджае ў Дзісну і ў Туркова, працуе з насельніцтвам на ФАПах, выступае з асветніцкімі гутаркамі ў калектывах.
Нарэшце дамовіліся. Набліжаўся назначаны час, здавалася, у запасе заставалася яшчэ дзесяць хвілін, аднак на рандэву з героем будучай публікацыі я крыху спазнілася. Спаткала яго на вуліцы. Тут ужо не цяжка было здагадацца, што шанцаў на размову ў мяне амаль не засталося. Аднак, на здзіўленне, Збышак Іванавіч звярнуў з намечанага курсу і накіраваўся зноў у паліклініку ў свой кабінет.
— Цярпець не магу ў людзях непунктуальнасці і неабавязковасці, — строга заўважыў мне доктар па дарозе. — Паабяцаў — значыць, выконвай!"
Толькі на першы погляд доктар нібы грозны. Твар у яго адкрыты, добры, позірк сяброўскі. Размаўляе эмацыянальна, але без металу ў голасе. Проста ў яго сур'ёзная працоўная загартоўка, адсюль такое высокае пачуццё адказнасці.
Збышак Іванавіч прыехаў да нас са сталіцы. Усё на міёрскай зямлі яму роднае і блізкае. У райцэнтры нарадзіўся, вырас, закончыў школу. Тое, што стане абавязкова ўрачом, ведаў з дзяцінства. Яго бацькі — простыя працаўнікі, заўсёды хацелі, каб сыны мелі добрую адукацыю. У іх разуменні атрымаць яе можна было толькі ў прэстыжных навучальных установах. Хлопцы не расчаравалі. Збышак Іванавіч закончыў Віцебскі медыцынскі інстытут, а яго брат Віктар Іванавіч Пабяржын, які загадвае райфінаддзелам, мае нават дзве вышэйшыя адукацыі — педагагічную і юрыдычную.
Урачэбную практыку малады спецыяліст пачынаў у Крычаўскай райбальніцы, што ў Магілёўскай вобласці. Працаваў загадчыкам аддзялення анестэзіялогіі-рэанімацыі, намеснікам галоўнага ўрача па лячэбна-прафілактычных пытаннях. Там і прыкмецілі Збышака Іванавіча, які ўмеў не толькі лячыць, але і заваяваць людзей, рабіць канкрэтныя карысныя справы. Так, па волі лёсу доктар стаў грамадскім дзеячам, дэпутатам. Працаваў намеснікам старшыні пастаяннай камісіі Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь па ахове здароўя, фізкультуры і спорту. Затым быў абраны старшынёй пастаяннай камісіі Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу РБ па працы, сацыяльных пытаннях, ахове здароўя, фізкультуры і спорту. Аднак служачы дзяржапарата так і не стаў чыноўнікам у душы. Практычная ўрачэбная дзейнасць захапляла яго куды больш, чым грамадская. Пасля заканчэння дэпутацтва працаваў ва ўрачэбна-санітарнай службе беларускай чыгункі, на стацыі пералівання крыві, а затым вярнуўся на радзіму.
Ужо амаль чатыры гады Збышак Іванавіч займаецца лячэннем, прафілактыкай, дыягностыкай хвароб сардэчна-сасудзістай сістэмы ва УАЗ "Міёрская ЦРБ". Мяркуючы па водгуках людзей, можна сказаць, што адказнасць у рабоце і прафесіяналізм доктара Пабяржына выратавалі не аднаго чалавека. Ён дапамагае пацыентам змагацца з хваробамі сэрца, з арытміяй, артэрыяльнай гіпертэнзіяй, атэрасклерозам, ішэмічнай хваробай, перанесеным інфарктам міякарда. Да кожнага добразычлівыя адносіны. А вось на тых, хто не выконвае рэкамендацыі, урач можа звесці бровы.
На сваёй рабоце Збышак Іванавіч не проста ўрач, а дарадчык, псіхолаг, пазбавіцель ад душэўных ран. З кожным пацыентам пагутарыць, супакоіць, упэўніць прымаць неабходныя таблеткі, выконваць працэдуры. Акрамя таго, людзей з сардэчна-сасудзістымі захворваннямі трэба навучыць весці здаровы лад жыцця. Збышак Іванавіч асаблівую ўвагу надае прафілактычнай дзейнасці.
— Работы шмат, — заўважае доктар. — У структуры агульнай смяротнасці лятальнасць ад хвароб кровазвароту вельмі высокая. Наш раён у вобласці адзін з лідараў. Звязана гэта ў першую чаргу з састарэннем насельніцтва. А яшчэ ў нас нізкая медыцынская граматнасць. Людзі не клапоцяцца пра сябе і па-ранейшаму перакладваюць адказнасць за ўласнае здароўе на ўрачоў.
Напэўна, няма вышэйшага шчасця для доктара, чым ратаваць ад хвароб землякоў. А яшчэ яго прываблівае экалагічна-чыстае навакольнае асяроддзе роднай старонкі.
— Ні кроплі не шкадую, што развітаўся са сталічным жыццём, — заўважае Збышак Іванавіч. — Так прыемна пастаянна знаходзіцца побач з прыродай, дыхаць свежым паветрам, бачыць раніцай світанне, есці агародніну са сваіх градак.
Прачынаецца доктар з пеўнямі, нават у выхадныя. Толькі радыё прапікае шэсць гадзін раніцы, як ён ужо на нагах. "Хто рана ўстае, таму Бог падае", — гэта народная мудрасць стала жыццёвай патрэбай, з якой пачынаецца кожны яго дзень.
Адводзіць душу і чэрпае натхненне на дачы. У яго дар прыроджанага гаспадара. Любіць корпацца ў зямлі, эксперыментуе, і паспяхова, з вырошчваннем бульбы. Як сапраўдны мужчына ўмее абыходзіцца з малатком, пілой, сякерай. Будаваць, перарабляць, рамантаваць — тое, ад чаго адчувае неверагоднае задавальненне. А яшчэ Збышак Іванавіч заядлы рыбак. Не ўпусціць магчымасці і ў пацыентаў на прыёме пацікавіцца, дзе добра рыба бярэцца. Такое ж хобі ў дваіх сыноў урача. Яны жывуць і працуюць у сталіцы, занятыя на адказных пасадах, але стараюцца найчасцей наведвацца да бацькі. Дарэчы, адзіны ўнук таксама рыбачок.
У роднай старонцы наладзілася і асабістае жыццё доктара. Побач з ім выдатная жанчына, аўтарытэтны ў раёне чалавек Людміла Панцялееўна Бяззубенак. — "Пра такую палавінку нават не марыў, зверх усялякіх чаканняў", — пахваліўся Збышак Іванавіч.
— Наогул, у жыцці мне заўсёды шанцавала на добрых людзей, — заўважае ўрач. — Камфортная і добразычлівая абстаноўка ў калектыве УАЗ "Міёрская ЦРБ", і гэта адбіваецца на працоўнай дзейнасці і яе выніках. З Ірынай Станіславаўнай Дзмітрыевай склаўся цудоўны тандэм. Я — кардыёлаг, яна — памочнік урача. Такая надзейная, добрасумленная, як дачка, на яе заўсёды можна разлічваць.
Вось такое яно — шчаслівае правінцыяльнае жыццё доктара Пабяржына.
Наталія СТАНКЕВІЧ.
