У аўторак 5 лістапада адбыліся перавыбары старшыні Міёрскай раённай грамадскай арганізацыі "Беларускае таварыства інвалідаў". Яе новым кіраўніком стала Марына Аляксандраўна Смулькевіч, якая расказала карэспандэнту пра аб'яднанне і тых, хто ў яго ўваходзіць.
— Марына Аляксандраўна, як адчуваеце сябе на новай пасадзе?
— Вельмі хвалююся, бо цяпер на мне вялікая адказнасць, але думаю, што спраўлюся. Галоўнае — не губляць упэўненасці, што абраны мной шлях — правільны.
— У чым заключаюцца Вашы абавязкі як старшыні?
— У асноўным гэта вырашэнне арганізацыйных пытанняў: правядзенне мерапрыемстваў, сустрэчы са спецыялістамі, сумесныя праекты з тэрытарыяльным цэнтрам сацыяльнага абслугоўвання.
— Ці ёсць у Вас памочнікі?
— Канешне, вялікую падтрымку мне аказваюць сакратар Таісія Уладзіміраўна Няміра і бухгалтар Валянціна Іванаўна Юшкевіч.
— Ці шмат людзей з'яўляюцца членамі таварыства?
— Не вельмі. І гэта нягледзячы на тое, што мы стараемся цікава арганізаваць нашы сустрэчы: ездзім на экскурсіі, наведваем музеі, адзначаем амаль усе святы. Не так даўно распачаў сваю дзейнасць клуб "Надзея". Пастаяннымі яго ўдзельнікамі сталі прыкладна 15 чалавек-людзі творчыя і таленавітыя: нехта спявае, іншыя займаюцца рукадзеллем, у некага атрымліваецца цудоўная выпечка. Раней удзельнікі клуба сустракаліся ў чацвер. Зараз бачымся па суботах, бо ў выхадны дзень лягчэй сабрацца.
— Як Вы лічыце, чаму аб'яднанне не становіцца больш масавым?
— Як чалавек, які непасрэдна бачыць сітуацыю знутры, я лічу, што асноўная праблема ў тым, што большасць прыходзіць да нас нешта атрымаць. Такія хутка знікаюць. Мы хацелі б, каб людзі зразумелі — наша арганізацыя створана для ўзаемадапамогі, а не для раздачы матэрыяльных каштоўнасцей.
— Чаму ўзнікаюць такія сітуацыі?
— Часта людзі, якія па тых або іншых прычынах страцілі здароўе, лічаць, што ім нехта нечым абавязаны. Аднак чалавек павінен сам сябе падняць над гэтай сітуацыяй, каб не наступіў упадак. Я заўсёды кажу: інвалідамі называюць людзей з абмежаванымі магчымасцямі, але гэта не так, бо іх магчымасці — неабмежаваныя. Усё залежыць ад чалавека, яго сілы духу.
— Ці атрымлівае таварыства спонсарскую дапамогу?
— Безумоўна. Ёсць людзі і арганізацыі, якія пастаянна аказваюць нам матэрыяльную падтрымку і мы вельмі за гэта ўдзячныя. Аднак вельмі хацелася б звярнуцца да астатніх. Многія могуць дапамагчы, але па нейкіх прычынах пазбягаюць такой магчымасці. Для нас жа вельмі важная ўвага, бо яна дапамагае не адчайвацца і не падаць духам.
— Якія мерапрыемствы плануюцца таварыствам на бліжэйшы час?
— Мы ўжо пачалі рыхтавацца да Дня інвалідаў, які адзначаецца на пачатку снежня. Увогуле, планаў і задумак шмат — быў бы час і магчымасць усё здзейсніць.
— Што б Вы хацелі сказаць тым, хто не ведае пра аб'яднанне?
— Я хачу звярнуцца да ўсіх людзей, якія страцілі сваё здароўе — прыходзьце да нас і паверце, што час, праведзены з намі, зарадзіць вас добрым настроем надоўга. Мы рады абсалютна ўсім, хто хоча да нас далучыцца. Галоўнае — не губляць сілу духу, адшукаць у сабе патэнцыял і расказаць пра яго ўсяму свету.
— Дзякую за размову!
Арына БАРКОЎСКАЯ.
