Уладзімір Сяргеевіч Бяспальчанка нарадзіўся ў Харкаўскай вобласці на Украіне. Для яго гэты куточак добра знаёмы, родны. Там прайшлі дзіцячыя гады. У юначым узросце працаваў на заводзе токарам. З лёгкасцю асвоіў гэтую спецыяльнасць, павышаў майстэрства. Яму прысвоілі чацвёрты разрад, а гэта значыць, юнак мог выконваць складаныя заданні.
Пасля завода займаўся ў вучылішчы, а ў 1958 годзе стаў салдатам. Лёс звязаў яго з флоцкай службай, праходзіў яе ў Калінінградзе. Збег акалічнасцей паспрыяў таму, што малады салдат паступіў у Варонежскае ваеннае вучылішча і паспяхова яго закончыў у 1967-ым. Атрымаў спецыяльнасць тэхніка-механіка па самалётах і рухавіках. Служба працягвалася ў Калінінградзе на марской авіябазе.
— Ад матроса да старшага лейтэнанта даслужыўся, — заўважае Уладзімір Сяргеевіч. — Потым камандаванне прапанавала перабрацца ў горад Остраў, дзе камандаваў ротай. Праз нейкі перыяд пераезд у Быхаў. Новая пасада — камандзір батальёна. А ў 1979 годзе перавялі ў Міёры. Такім чынам, набралася 27 гадоў вайсковай службы. Быў звольнены ў запас у званні маёра.
Зразумела, што паслужны спіс Уладзіміра Сяргеевіча багаты на ўзнагароды: шматлікія медалі, ордэн “За службу Радзіме” трэцяй ступені.
Толькі які ж гэта пенсіянер, калі ёсць азарт, сіла і жаданне прадаўжаць службу на мірных рэйках. Некалькі гадоў былы вайсковец узначальваў добраахвотнае пажарнае таварыства, а потым афіцэра ў адстаўцы выбралі старшынёй раённай ветэранскай арганізацыі.
— Ніколі не думаў, — гаворыць Уладзімір Сяргеевіч, — што, здавалася б, часовае даручэнне буду выконваць аж 16 гадоў.
Старшыня ветэранскай арганізацыі асабіста прымаў удзел у розных мерапрыемствах. Работа ветэранскага актыву ажывілася. На справаздачна-выбарных канферэнцыях, якія рэгулярна праводзіліся, адзначалася, што ветэраны актыўна ўдзельнічаюць у жыцці Міёршчыны, не застаюцца ў баку ў пытаннях патрыятычнага выхавання. Часта сустракаюцца з моладдзю. Асабіста У. С. Бяспальчанка па запрашэнню прыходзіў у школы, выступаў перад вучнямі. Увагу звяртаў на тое, што некаторая частка маладых людзей духоўна не расце. Многія перасталі чытаць газеты, не ходзяць у бібліятэкі, абыходзяць кніжныя магазіны. А менавіта ў кнігах — інтэлект зямлян, ідэі, без якіх чалавецтва не здолела б жыць.
— Матэрыяльнае па нейкіх прычынах для многіх стала перавышаць усё астатняе, — разважае былы вайсковец. — У пагоні за доўгім рублём людзі гатовы прадаць родных і блізкіх, забываюць пра бацькоў, якія ў адзіноце дажываюць свой век. Балюча, што слова “Радзіма” для некаторых стала пустым гукам. Забываемся, што чалавек без Радзімы — бедны. Айчына — гэта адчуванне гордасці за мінулае. Заўсёды імкнуўся гаварыць пра падзеі Вялікай Айчыннай вайны, пра подзвігі салдат і афіцэраў.
Старшыня раённага савета ветэранаў на сустрэчах з кіраўніцтвам раёна ўносіў прапановы па аказанню канкрэтнай дапамогі нейкім састарэлым. А яны звычайныя. Чалавеку трэба дапамагчы ў рамонце жылля, у апрацоўцы агарода, своечасова завезці паліва. І такіх паўсядзённых пытанняў набягае мноства.
Пацікавіўся ў ветэрана, з якім настроем ён сустракае свой юбілей?
— Адчуваю сябе свабодным чалавекам. Займаюся рыбалкай, хаця тут не вельмі разгонішся. Успамінаецца рыбалка ў Карэліі, куды ездзіў да сябра. Шчупакоў і налімаў выцягвалі кілаграмаў па 10 кожны, ды па некалькі штук. У нашых азёрах больш карасёў, плотак, акунёў.
Трэба дадаць, что струнка быць на ты з тэхнікай ва Уладзіміра Сяргеевіча прасочваецца і цяпер. Змайстраваў самаробны трактар, які незаменны ў гаспадарчых справах. Можна і грузы перавозіць, і зямлю апрацоўваць. Ды і хуткасць нядрэнная.
Шчырыя пажаданні Уладзіміру Сяргеевічу моцнага здароўя, шчаслівых дзён. Кажуць, 70-годдзе — жыватворны юбілей. Няхай яго энергія мацуе ветэрана на доўгія гады.
Людвіг КАСАТЫ.