На гэтую прыгожую, яркую, неардынарную жанчыну проста нельга не звярнуць увагу. Яна — цудоўная спявачка, цікавы субяседнік, чалавек з багатым на падзеі лёсам. Стойкая, моцная духам, працавітая і шчырая — усе гэтыя словы ўжывальныя, калі гаворка ідзе пра Ядвігу Пятроўну Ганебную.
Акуратны домік з пярэстымі камянямі ля ўвахода радуе вока дагледжанасцю. Ля варот сустракае Георгій Рыгоравіч Ганебны, знаёміць з хатнім любімцам Рэксам, які імкнецца павітаць па свойму: аблізаць рукі ці твар. "Жора, адвядзі ты яго. Праходзьце ў хату, — запрашае гаспадыня. — Я ж нічога не паспела прыгатаваць". Запэўніваем, што нічога не трэба, нам здзіўлена адказваюць: "Як жа можна пачынаць размову без кавы?"
Не заўважаеш, як у наступны момант ужо сядзіш на канапе, разглядаеш фотаздымкі і слухаеш гісторыю жыцця, якую смела можна пакласці ў аснову рамана або кінастужкі.
Дзяцінства, першае каханне і першыя выступленні
"Дзісна — радзіма маёй маці, тут і я на свет з'явілася. Мама, Юзэфа Маліноўская, спяваць не ўмела. Мне расказвалі, што бацька-паляк быў вельмі прыгожым хлопцам і цудоўна спяваў, так што вакальныя здольнасці я атрымала ад яго ў спадчыну".
Вырасціць дачку адной, ды яшчэ і ў пасляваенны час, было амаль немагчыма, таму калі Ядзі споўніўся годзік, яна трапляе ў дзіцячы дом. "У Павянужках я апынулася, калі мне быў годзік, а Жору (мужа Георгія Рыгоравіча) прывёз дзядзька. Ён хутка стаў галоўным завадатарам сярод хлопцаў, а я з ім пасябравала. Жора старэйшы за мяне на тры гады. Таму я засталася, а яго адправілі пасля школы ў Гомель, дзе вывучыўся і працаваў інжынерам-будаўніком. Калі мне споўнілася шаснаццаць, накіравалі мяне ў горад Вічугу Іванаўскай вобласці, дзе стала ткачыхай. Самае цікавае, што вучылася я не надта, а план заўсёды перавыконвала. Кіраўнікі толькі дзіву даваліся: "І як яна так можа? Ведаў ніякіх, а на станку працуе лепш за астатніх".
Усе шэсць год разлукі Ядвіга Пятроўна не забывала на сваё дзетдомаўскае каханне — пісала пісьмы, у якіх абяцала, што будзе чакаць. Дагэтуль дома захавалася перапіска і асобныя фотаздымкі, падпісаныя "На доўгую памяць дарагому і каханаму Жору ад Ядзькі".
"Як зараз памятаю: вярнулася ў Дзісну, наша хатка стаяла на прыгорку непадалёк ад парома. І вось бачу я — стаіць там мой Жора і крычыць: "Ядзя! Ядзя!" А ён прыехаў за мной з Наваполацка, дзе тады працаваў. Там потым і распісаліся".
Перад вачыма — газета, у якой размешчаны фотаздымак "ізаліроўшчыцы пятага будаўніча-мантажнага ўпраўлення г. Наваполацка" Ядвігі Ганебнай: "Ой, не здзіўляйцеся, дзе мне толькі ні давялося папрацаваць, я ж не ўсё жыццё выступала. Цяжка было, заробак невялікі, жылля няма, дапамагчы некаму. Таму, як толькі прыехалі ў горад, пайшла на будоўлю".
Спявала, аднак, з дзяцінства. Калі ў пераходным узросце пачаў ламацца голас, стала ўладальніцай вельмі рэдкага тэмбру — контр-альт. У 1968-м прыйшла ў Палац нафтавікоў, дзе адбываўся набор у хор, пазней стала там запявалай. Некаторы час выступала ў складзе гэтага калектыву, разам з ім аб'ездзіла шмат краін і гарадоў — два разы была ў Германіі, у Даніі, Латвіі, Літве, Арыенбургу, Яраслаўлі, Растове-на-Доне і інш.
"Калектыў наш налічваў сто чалавек, усе — маладыя дзяўчаты. Адна я была замужам. Памятаю, як паехалі на конкурс у Маскву. Там людзі з музычнай адукацыяй атрымлівалі тройкі і чацвёркі, а мне журы паставіла толькі пяцёркі. Мяне заўважылі і запрасілі ў знакаміты хор Пятніцкага. Жанчына з гэтага калектыву падыйшла і сказала: "Ядвіга, заставайцеся ў нас". Я падумала, вось стану я старой — куды падзенуся? Ды і Маскву не люблю — там забойствы, крадзяжы, а ў Наваполацку я жыла спакойна, гэта мая радзіма. А як я пакіну Жору? Гэта ж раз'езды па некалькі тыдняў, гастролі. А раптам ён знойдзе сабе каго-небудзь? Гэта цяпер ужо я не баюся (смяецца), а тады адмовілася. Гэтая жанчына потым за мной яшчэ і ў Наваполацк, і нават на Поўнач прыязджала. Аднак я не шкадую пра свой выбар".
Працяг у “МН” №81.
Арына БАРКОЎСКАЯ.
Фота К. БЛАЖЭВІЧА.