Навагоднія байкі звычайна вельмі добра запамінаюцца. Вось і я перад святочным застоллем нагадваю даўнюю, яшчэ брэжнеўскіх часін, гісторыю, якая адбылася, на шчасце, не са мной. Вось яна.
Мы, тады маладая сам'я, вырашылі сустрэць Новы год з роднымі людзьмі, запрасілі да сябе бацькоў, сясцёр, братоў, швагроў і швагерак. Усе сабраліся загадзя, бо карысталіся тады толькі грамадскім транспартам. Каб госці не прагаладаліся, накрылі стол рана. Паставілі яго ў цэнтры вялікай гасцёўні прама пад лямпачкай з абажурам. Дарэчы, з такога выпадку лямпачку замянілі на самую магутную, якую толькі знайшлі.
Тут жа побач зіхацела гірляндамі сапраўдная ёлачка, у кутку свяціўся экран чорна-белага тэлевізара, які дэманстраваў папулярны ва ўсе часіны фільм "З лёгкай парай".
Узнялі па некалькі разоў кілішачкі-маламеркі за адыходзячы год, пачалася звычайная сямейная размова. Час праляцеў непрыкметна, і на экране з'явіўся Леанід Ільіч з віншаваннем. Усе прыціхлі і ўважліва слухалі. Толькі я паставіў фужэр для кожнага, а потым узяў бутэльку шампанскага і, прысеўшы на сваё месца, стаў ад нецярпення перакладваць яе з рукі ў руку. Калі ў тэлевізары пачаліся першыя ўдары курантаў, заняўся адкаркоўваннем. Хтосьці папярэдзіў:
— Асцярожна, трымай бутэльку ўверх, каб не параніць каго!
— Сам ведаю, не раз рабіў гэта, лепш трымайце фужэры напагатоў.
З адзінаццатым ударам адпусціў апошні віток упаковачнага дроту, які ўтрымліваў корак. І адразу раздаўся моцны выбух, корак шыбануў у столь, а з бутэлькі ўдарыў белы пеністы струмень. Паімкнуўся вялікім пальцам яго прыпыніць і накіраваць у бліжэйшыя фужэры, аднак посуд не вытрымліваў напругі і перакульваўся. Рвануўся хоць які фужэр утрымаць, тады струмень прайшоў па тварах гасцей і іх вопратцы. Усім стала не да посуду, прыкрывалі рукамі твары, пакуль нехта не скамандаваў:
— Ды ўзнімі ты бутэльку ўверх!
Як толькі гэта зрабіў, раздаўся гучны хлапок і ў пакоі стала цёмна, са звонам на стол пасыпалася шкло. Усе прыгнулі галовы.
Калі зламысны струмень аслабеў, у мігатлівым святле ёлкі і тэлевізара пакрысе ачомаліся, пачалі выціраць твары і адціскаць адзенне. А праз хвіліну ўжо гучна рагаталі:
— Во сустрэлі Новы год, са стралянінай, салютам, як у Крамлі, каб запомнілася надоўга!
Гаспадыням давялося аднаўляць святочны стол, а мне — зноў адкаркоўваць шампанскае, толькі не так шумна.
Мікалай БАГДАНАЎ.
