4 чэрвеня ў раённае аддзяленне паштовай сувязі прыехаў карэспандэнт з "Советской Белоруссии" Дзмітрый Умпіровіч. Зацікаўленыя землякі ахвотна слухалі журналіста, падпісваліся на газету і ў якасці прэзентаў атрымлівалі сувеніры з лагатыпамі газеты.
Госць засведчыў, што для кожнага чытача "СБ"—нешта сваё, адметнае. Адзін больш цікавіцца крыжаванкамі, нехта—садам, агародам, іншы—палітыкай, але для ўсіх выданне стараецца заставацца жаданым і цікавым. У рэдакцыю прыходзіць шмат пісем, зваротаў, і на кожны з іх апантаныя газетчыкі рэагуюць, імкнуцца дапамагчы.
Выходзіць "СБ" штодзённа, акрамя нядзелі і панядзелка, накладам у 400 тысяч і пры мінімальнай колькасці 24 старонкі. У ліку станоўчых якасцяў газеты—аб'ектыўнасць і даступнасць мовы. Журналісты стараюцца, каб матэрыялы былі зразумелыя людзям з розным узроўнем адукацыі.
Прыхільнікі газеты ахвотна размаўлялі са сталічным журналістам пра надзённае перыядычных выданняў, актыўнічалі ў пытаннях. Чаму такая назва—"Советская Белоруссия"? Саветы ж даўно адышлі. Але, як патлумачыў госць, выданне ўтрымлівае два брэнды—тагачасны "СБ" і сучасны "Беларусь сегодня". Магчыма, некалі найбольш актуальным застанецца менавіта другі, але з першым газета захоўвае сувязь пакаленняў, подых гісторыі. Такі незвычайны альянс не можа не падкупляць і маладое, і больш сталае пакаленне.
Міярчане ахвотна падтрымлівалі рэспубліканскае выданне і атрымлівалі сувеніры, а райваенкам Сяргей Жабёнак падпісаўся на газету на паўгоддзе. За гэта яму прэзент—прывабная майка з лагатыпам. Удзячная чытачка Эвеліна Багдановіч называла імёны і прозвішчы сваіх любімых аўтараў. Між падпісчыкаў разыгралі латарэю, прызы даставяць паштальёны. Да акцыі 70-годдзя Перамогі рэдакцыя "СБ" ушанавала месячным абанементам ветэранаў вайны Глафіру Васі-леўну Качан, Генадзя Паўлавіча Дзямешку і Міхаіла Баляслававіча Чаркаса.
"Советскую Белоруссию" на Міёршчыне любяць. Таму і сталічнае выданне павінна любіць нас. Своеасаблівым жэстам увагі сталічнаму госцю ад мясцовай рэдакцыі была падпіска "раёнкі", каб і ён ведаў пра наша жыццё. А ён, дарэчы, цудоўна ведае, бо тут пяты раз. У газетным праекце "Малая родина" расказваў пра Дзісну як самы малы горад Беларусі, славуты экалагічны фестываль "Жураўлі і журавіны", разам з галандкай і кітайцам ездзілі на Ельню, частаваліся журавінамі. Пабываў журналіст і ў сялібе "У Пятровіча" ва Узмёнах, у дзісенскім "Дастатку" Ліліі Арці-мёнак, вёў бяседы з дзісянкай Вольгай Мароз. На гэты раз пазнаёміўся з Вітольдам Ермалёнкам, пранікся гістарычным подыхам яго музеяў, а таксама вывучыў мясцовыя стараверскія традыцыі.
Дзмітрый Умпіровіч—малады журналіст, яму 28. Але ўжо мае глыбокія досведы ў прафесіі і нават ушанаваны "Залатой літарай"—найганаровейшай ўзнагародай у газетнай сферы. Кіруецца ў працы найперш аб'ектыўнасцю, камунікабельнасцю. Прыемным бонусам лічыць шырокае кола знаёмстваў ад школьнікаў да губернатараў і міністраў. У шчырай размове дзеліцца, што друкаваныя выданні будуць жыць яшчэ доўга, а сродкі масавай інфармацыі лічыць чацвёртай уладай.
Алена БАСІКІРСКАЯ.
Фота аўтара.