— Цяпер уклад жыцця сяльчан не такі, як у 60-80-ыя гады. І дзівіцца няма чаму, бо час бяжыць, а разам мільгацяцяць, як у кіно, жыццёвыя карцінкі, — разважае Юлія Васільеўна Шадурская. — Паляпшаюцца ўмовы працы, умацоўваецца дабрабыт. Цяпер на кожным вясковым падворку легкавы аўтамабіль. Амаль у кожным доме водаправод. У многіх — пральная машына-аўтамат. А тэлевізараў — па два-тры, а яшчэ камп'ютары, лічбавыя фотаапараты, мабільныя тэлефоны...
Прагрэс бачны ва ўсім, але, на жаль, час мяняе і людзей. На першы план іншы раз выходзяць матэрыяльныя выгоды. Іншымі становяцца прыярытэты, губляецца рашучасць, імкненне "горы звярнуць". Адыходзіць у нябыт дэвіз: "адзін за ўсіх і ўсе за аднаго". Людзі становяцца замкнутымі аднаасобнікамі, ад чаго страчваюцца па-сапраўднаму шчырыя чалавечыя зносіны. Гэта раней у школу беглі натоўпам, на палетках шчыравалі звеннямі, вечарам у клуб спяшаліся грамадой, на агародзе працавалі — талакой.
Карэнні роду вясковага
Юлія Васільеўна з маленства любіць вёску і мясціны, дзе нарадзілася, дзе жылі яе бацькі і родныя мужа. Атрымліваючы моц з каранёў роду вясковага, яна пераканана, што такое сілкаванне для чалавека важнае.
Нарадзілася ў Брыжынках у звычайнай сялянскай сям'і. На той час у той вёсцы налічвалася каля 30 двароў, быў ФАП, сельскі клуб, магазін, ферма. Бацька Васіль Антонавіч Высакінскі працаваў будаўніком, залатыя рукі меў: цяслярыў, сталярыў, мэблю рабіў. А матуля Марыя Аляксандраўна, як і большасць вясковых жанчын, выконвала ў калгасе паляводчыя работы.
Пасля заканчэння васьмігодкі Юлія паступіла ў Лужаснянскі сельгастэхнікум вучыцца на агранома, пасля яго заканчэння атрымала размеркаванне ў Пастаўскі раён. Аднак там не затрымалася, вярнулася ў родныя мясціны.
Працяг "МН" №9.
Эліза БЛАЖЭВІЧ.
На здымках: Юлія Васільеўна Шадурская ў дыспетчарскай ААТ "Узмёнскі край" (фота аўтара); яе дочкі Таццяна і Ганна
(фота з сямейнага альбома Шадурскіх).