В жизни на ошибках

                              нужно научиться

На одни и те же грабли не ступать.

Каждый из нас может

                             многого добиться,

Если всё запомнить и понять.

Нужно быть добрее и нежнее,

Голос свой на ближнем

                                       не срывать,

Иногда ведь можно и смешнее

Грустную историю принять.

Невозможно в чувствах

                                зла замкнуться,

В каждом человеке есть добро.

Нужно лишь помочь

                               ему проснуться,

Чтобы все увидели его.

Совесть есть у каждого на свете,

Только ее надо разбудить.

А если вдруг сорвался кто, 

                                           поверьте,

Не надо по себе его судить.

ЭТА ОСЕНЬ

Эта осень

молчит о сказках,

Которые

снятся деревьям,

Бушующим

в ярких красках,

Поющим

о возрождении.

Эта осень

молчит о небе,

Низко-сером,

таком печальном.

Провожая

куда-то лето,

Журавлиным

криком прощальным.

Отражается

в каждом взгляде,

Как сезон

подводить итоги.

В красно-желтом

своем наряде

эта осень

грустит о многом.

Журавінка

(Амаль з народнага)

Журавінка, журавінка!

Даспела ягадка к дажынкам.

Пайшла збіраць яе Галінка

У амшар шэрым ранкам.

Паўнюткі кошык назбірала,

Аж зацяжка стала несці.

У стажку прысеўшы задрамала —

Разбудзіў сябрук Алесь.

— Што ж ты, ягад назбіраўшы,

Тут схавалася, не ідзеш.

А мо, кісет свой развязаўшы,

Усё куплю, што ты нясеш?

— Ой, які ж ты гаспадарчы,

Што і ў прымакі можна браць,

З табой я часу больш патрачу,

Чым тых грошай змагу ўзяць.

Кожны доўга таргаваўся —

І ніхто не ўступаў…

Аж покуль месяц не ўзняўся,

Ды падглядваць не стаў.

Пайшлі дадому яны дружна,

Не трэба і ягад тых дзяліць.

Вяселлю, мусіць, будзе суджана

У гэту восень у вёсцы быць.

Журавінка, журавінка,

Ад людзей табе хвала!

Бо ты, ружовая з кіслінкай,

У вёску радасць прынясла!

Пора дождей

Наступила пора дождей,

Жёлтый лист на осенней луже.

И клины молодых  журавлей

Улетают на юг от стужи.

Снова ветер свистит в лугах,

Вновь деревья меняют маски.

Наступила пора дождей,

Листопада другие краски.

Стуки ливня, потоки вод,

Звёзд мерцанье и эхо грома.

Наступила пора дождей,

Пожелтело вокруг у дома.

Ля дарогі бярозанька расла,

І прыгожаю была.

Стан дзявочы распраміла,

Вецце долу апусціла.

Лісце ціха так шапоча,

Нібы сказаць нешта хоча

У лад чароўных спеваў птушак…

Не разгоніць вецер мушак,

Хоць галінкамі гайдае,

Нешта ім распавядае.

Свеціць сонейка ярчэй

І становіцца жарчэй.

У разгары летні дзень,

Адшукаць паспробуй цень.

А пад бярозкаю маёй

Прахалоды — як ракой!

Родны кут

Адны людзі мараць аб моры,

Другіх клічуць сінія горы.

А я ўлюбёная ў Міёры,

Родныя нашы прасторы.

Мой горад утульны, маленькі

Стаіць як дзядуля старэнькі

Ля возера, вуду трымае,

Гасцінна ўсіх сустракае.

Няма чаго ў свеце шукаці,

Як добра жыць з бацькам і маці,

І ведаць, што ў кожным двары

Твае землякі і сябры.

Ратавалі тапельца

Жыў у нашай вёсцы звычайны мужчына. Звалі яго Антось. Як і ўсе, касіў траву, араў поле, даглядаў статак. Любіў ён і чарку прыняць на грудзі. Іншыя, кульнуўшы кілішак-другі, а калі давядзецца, дык і трэці, паводзілі сябе сціпла. З жонкамі не сварыліся, спраўлялі дамашнюю гаспадарку і адпраўляліся адпачываць. А гэты не, вып'е, яшчэ дабавіць. Болей хоча, ды жонка не дазваляе, бо не будзе тады дапамогі па гаспадарцы. А ў яго пачынаюцца, як кажуць, конікі брыкацца. Хапае ў рукі вяроўку і крычыць на ўсю вёску: "Спаскудзіла гэтае жыццё, усё надакучыла, пабягу і павешуся". І бяжыць па агародзе да лазні, што ля возера. Там будзе вешацца.

І здзейсніцца Дзісна!

"Мая радзіма—Дзісеншчына. ...

І я не магу зразумець тых,

хто лёгка забываецца на сваю зямлю,

сваю родную мову, на ўсё,

што робіць чалавека чалавекам".

      Вольга Грыцук з дому Дуброўскіх

Жыла ў Дзісне з Дуброўскімі, 

                                       Ластоўскімі,

Тут чула Жаўняровіча  псалмы...

Дасюль Дзісна ні крыгамі,

                                         ні войскамі

Не змецена: тут Адзігітрыя і мы.

Да Друі, да Лявонпаля, да Браслава

Схіляюцца чупрыны курганоў.

І сёння ёй, Васільеўне, прыўкраснага

Тут вельмі многа для паромаў-сноў.

Дарожкаўскую вуліцу з каштанамі,

Муры, капліцу помніла дзяўчо...

...Пранесліся нягоды-ураганамі

І пад спадзеў падстаўлена плячо.

Каханейка  пякучае  не стоміцца

Збіраць сляды дзяцінства ля Дзвіны...

Ёй здзейсніцца Дзісна!

                               Вярба памоліцца,

Каб наша суайчынніца-патомніца

Прыйшла на фэст пад родныя званы.

Калі за сорак

Ужо не малады — за сорак,

Дагэтуль не завёў сям'ю.

Бацькоў даўно адвёз я на пагорак,

Сярод дзяўчат не вызначыў сваю.

Вось і жыву ў адзіноце,

Нібыта ў полі стары дуб.

Начамі засынаю ў маркоце,

Мяне ўжо не вабіць клуб.

Жадаю валтузні дзятвы,

Ва ўсмешках мілых твары.

Ды пуста ў маім двары,

Часцей усё чую: адчапіся,стары!

А ўсяго толькі за сорак,

Яшчэ мужчына хоць куды!

Ужо мог мець хоць пяць жонак,

Бо я ў целе, не худы.

Але жыву адзін у хаце,

Як воўк у цемені хаджу.

Гады каплю — маё багацце.

Жаніцесь — маладым кажу.